poniedziałek, 3 lutego 2014

Zachłanność czwarta czyli ostatnia.

               Co Cię skusiło do zgodzenia się na tą zależność między wami? Co Cię podkusiło by wpuścić go do swojego życia co później stało się Twoim uzależnieniem? Samotność? Tak, tutaj w Rosji byłaś okropnie samotna. Tak samo jak on. Te miesiące, które „spędzałaś” z nim były najcudowniejszym bólem jaki sobie zadawałaś w życiu.
                Dzwonił, pisał, przychodził. Nie odbierałaś, nie odpisywałaś, nie otwierałaś. Byłaś silna. Przynajmniej tak Ci się wydawało. Za każdym razem widząc jego imię na wyświetlaczu telefonu czy słysząc jego głos po drugiej stronie dużych ciemnych drzwi, po prostu, zaczynałaś płakać. Toczyłaś wewnętrzną bitwę między sercem a rozumem, uczuciem które do niego żywiłaś, a zdrowym rozsądkiem który mówił Ci że życie u jego boku będzie usłane różami z masą kolców.
                A może ty takiego życia właśnie pragnęłaś?
                Bałaś się powrotu do Polski. Przecież te kilka lat temu jak stamtąd uciekałaś, obiecałaś wszystkim, że więcej tam nie wrócisz, mówiłaś, że nie chcesz mieć nic wspólnego z Twoja rodziną, do której teraz wracałaś z podkulonym ogonem i dzieckiem w drodze bez mężczyzny u boku.
                Spakowałaś swoje rzeczy do walizek i ustawiłaś je w korytarzu. Przeszłaś się jeszcze raz po pokojach upewniając się że wszystko zabrałaś. Wracały wspomnienia. Nie tylko łóżkowych wyskoków z siatkarzem ale i wspólnych długich nocnych rozmów które były tak cudowne. Wspominałaś dni, ranki kiedy czekał na Ciebie ze śniadaniem i cudownym uśmiechem na twarzy.
                Będzie Ci tego brakować.  
                Spojrzałaś na telefon kontrolując godzinę. 
                8 nieodebranych połączeń od: Łukasz.
Miałaś ochotę płakać. I to też zrobiłaś. Siedziałaś na podłodze oparta o ramę łóżka. I płakałaś. Obiecałaś sobie, że ostatni raz płakałaś z jego powodu. Musisz wziąć się w garść dla siebie i tego małego życia które rośnie w Tobie.
Wstając poczułaś silny ból w podbrzuszu, jakby ktoś wbił Ci tam ostry przedmiot. Krzyknęłaś z bólu i Zgięłaś się w pół i zaczęłaś masować miejsce, ale ból tylko się nasilał. Resztkami sił doszłaś do telefonu i wybrałaś numer pogotowia. Jak na jednym tchu podałaś swój adres, tylko tyle zdążyłaś, bo straciłaś przytomność.  Karetka byłą na miejscu po kilkunastu minutach, od razu zabrali Cię do szpitala.
                Następnym co ujrzały Twoje oczy była biała szpitalna szala i kilka pikających maszyn z boku łóżka i kroplówka podłączona do Twojej ręki. Chciałaś wstać, ale ona skutecznie Ci to uniemożliwiła. W pomieszczeniu zjawiła się pielęgniarka wraz z lekarzem.
- Co się stało? – zapytałaś zdezorientowana całą sytuacją.
                Odpowiedź była jedna.
- Bardzo nam przykro – spuścił wzrok – robiliśmy wszystko co w naszej mocy – nagle przypomniał Ci się ból, strach, utrata przytomności. Szybko złapałaś się za brzuch, płaski brzuch. Zdarzyłaś pokochać to dziecko, tak bardzo cieszyłaś się na to, że będziesz je mieć.
- Jak to? – w Twoich oczach pojawiły się łzy które szybko wypłynęły. Skuliłaś się na boku i po prostu rozpłakałaś. Straciłaś dziecko, straciłaś Łukasza. Twoje życie nie miało sensu. Jedyne co teraz chodziło Ci po głowie to chęć skończenia z sobą. Nie miałaś dla kogo żyć.
                Nie wiesz ile czasu minęło, ile tak leżysz i płaczesz, ale wiesz że sporo. Nie masz już czym płakać, nie masz łez. Wokół Ciebie jest cisza, a za oknem zapadł już zmrok, jak nie noc. Na korytarzu również cichły rozmowy. Przyszła do Ciebie pielęgniarka. Zmieniła kroplówkę, spytała czy czegoś potrzebujesz. Nic nie odpowiedziałaś. Nie miałaś na to siły. Zrezygnowana wyszła. Nie minęło kilka chwil, a drzwi od Twojej Sali znów się otwarły. Nie zareagowałaś. Nie była to pielęgniarka, nie był to lekarz. Wyczułaś to?
- Dlaczego mi nie powiedziałaś? Dlaczego mnie okłamałaś? – odwróciłaś się w Jego stronę. Płakał. Ty też płakałaś. Usiadł obok Ciebie i otarł łzy – Gabi, dlaczego mi nic nie powiedziałaś?

- Łukasz przytul mnie – poprosiłaś, a on to zrobił. Objął Cię mocno swoim ramieniem. Poczułaś się bezpiecznie i jeszcze bardziej się rozpłakałaś. Nie wiedziałaś skąd on się tu wziął, jak się o tym dowiedział, ale cieszyłaś się, że teraz się tu znalazł i był blisko. Że Cię wspierał w tym trudnum momencie. Cieszyłaś się, ze jesteś dla niego ważna. Ważna na tyle że zostawił wszystko i przyszedł do Ciebie. 


Mamy jasnośc kto jest panem zachłannym.
Myśle, że wy wiedziałyście już dawno.
Wbrew pierwszej myśli jestem zadowolona z tego opowiadania. 
Zdaję się na waszą wyobraźnię odnośnie dalszych losów Gabi i Łukasza. 
Dziękuję za każde wejście na bloga, za każdy komenatarz, za każde ciepłe słowo.
Dziękuję wszystkim którzy tutaj się pojawili. 
W miarę możliwości chciałabym, żeby każdy kto tutaj zajrzał zostawił coś po sobie, krótkie słowo, swoją opinię. 
Zapraszam na Krzysia  <3
miałobyć jutro, ale jutro będzie Ziomek na licealnym wspomnieniu.

13 komentarzy:

  1. Utrata dziecka, to musi być straszne przeżycie i jako mama sobie tego nie potrafię nawet wyobrazić. Bólu nie zmniejsza nawet to, że maleństwo było "wpadką" i Gabi nigdy go nie zobaczyła. Na coś takiego nawet nie wiem jak zareagować i co napisać. Do tego sama muszę sobie dopowiedzieć co dalej z Łukaszem!

    OdpowiedzUsuń
  2. smutne zakończenie? To mało powiedziane. Ale wygląda na to, że pan Łukasz w końcu się opamiętał. Nie wiem co napisac na koniec, bo nie umiem się żegnac. Jedyne co mi przychodzi do głowy to, że ta historia była naprawdę bardzo ciekawa i wczułam się w nią. Z pewnoscią ten blog zapamiętam na długo. Dzieki, że napisałaś coś takiego. Pozdrawiam i do zobaczenia :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Strata dziecka to okropny ból i nie ma znaczenia czy te dziecko było w płodzie czy chodziło po ziemi. Okropny cios od życia, ale przy Gabi pojawił się Łukasz, który zbyt późno dowiedział się o tym, że miał być ojcem.

    OdpowiedzUsuń
  4. Ej żeby tak zakończyć? ;/
    Ech... teraz mogę wyobrażać sobie różne wersje ich dalszej przyszłości. Nie wiem skąd Łukasz się dowiedział, ale w takim razie Gabrysia była dla niego bardzo ważna, a może nawet najważniejsza? Moja natura romantyczki każe myśleć, że byli razem i stworzyli rodzinkę :D
    Ściskam :*

    OdpowiedzUsuń
  5. Strata dziecka bardzo boli ale muszą iść do przodu i sobie z tym radzić. I będą żyli długo i szczęśliwie :)

    OdpowiedzUsuń
  6. <3 może będą szczęśliwi...

    OdpowiedzUsuń
  7. Kurdę, co my tak z tym bólem, śmiecią. Najpierw ja potem Ty dziecko. Ale Darie pojebane tak mają.
    Kochałam tego bloga, tego Łukania i wgl.
    Mam nadzieje, że będą szczęśliwi, bo w słuchawkach dudnią prorocze wersy : A Ty całuj mniee, uuuu to taka piękna gra...tululu A Ty całuj mnie, Ja Ci to wszystko dam. nannanaan

    OdpowiedzUsuń
  8. Strata dziecka to ogromny cios, ale Gabi musi się podnieść i żyć dalej. Mam nadzieję, że Łukasz jej w tym pomoże. W mojej głowie jest szczęśliwe zakończenie, więc jest dobrze ;)
    Pozdrawiam A. ;*

    OdpowiedzUsuń
  9. I co ja mam napisać?
    Jak mogę to tak dla siebie podsumować?
    Jak ci to powiedzieć, że mimo tej smutności tego rozdziału, całe opowiadanie było dla mnie cudowne?
    Jak napisać to, jak bardzo jest mi przykro z tego powodu, że maluszek nie przetrwał, że go nie ma?
    Jak przyznać się, ze mimo wszystko to ja się cieszę?
    Nie wiem...
    Mogę jedynie podziękować, a w swojej głowie uknuć sobie plan na dalsze życie Gabi i Łukasza :D
    Więc dziękuję i pozdrawiam :*

    OdpowiedzUsuń
  10. nie potrafię sobie wyobrazić, co czują w tym momencie Gabi i Łukasz. nie pochwalałam jego zachowania na początku, ale po tej tragedii zachował się tak jak na prawdziwego faceta przystało. jestem z niego dumna, mimo że gdyby wcześniej postępował inaczej, ich dziecko może by żyło.

    OdpowiedzUsuń
  11. Po dłuższym czasie, ale nadrobiłam ;) Smutne. Nawet nie chodzi mi tutaj o utratę dziecka, co jest bardzo bolesne, ale o to że takie historie przeżywa wiele ludzi. Niby mają z kimś romans, niby tylko seks, ale w końcu zakochują się w tej osobie i musza to ukrywać ;/ mimo tego, że Łukasz zachowywał się jak szczeniak to zmienił się o czym świadczą próby kontaktu z Gabi i ta sytuacja w szpitalu ;) opowiadanie cudeńko *.* piosenka :3 całuję ;* ~Nadzieja

    OdpowiedzUsuń
  12. Zabiję cię za to, wiesz?
    Ciąża, poronienie...
    Płaczę razem z nią.
    Jednak Łukasz się dowiedział, przyszedł do niej.
    Zależało mu na niej.
    Myślę. że on też ją pokochał.

    OdpowiedzUsuń
  13. Przeczytałam wszystko z zapartym tchem w ciągu parunastu minut. Niesamowity talent. Tylko tyle mogę powiedzieć, lecę czytać resztę Twoich blogów. <3

    OdpowiedzUsuń