Zachłanność trzecia.

                Twoja cierpliwość przerażała Cię. W duchu podziwiałaś samą siebie, że umiesz tak panować nad emocjami kiedy zostawałaś zmuszana do chodzenia po sklepach w poszukiwaniu idealnej sukni ślubnej dla panny młodej. Z udawaną ciekawością słuchałaś jaki to jej narzeczony jest cudowny, jak bardzo cieszy się na ten ślub, a jeszcze bardziej na to, że to ty pełnisz rolę jej świadka. Nie wiedziałaś jak zakomunikować „przyjaciółce” że na ich ślubie się nie zjawisz.

- Gabi, blado wyglądasz, co się dzieje? – po kilku godzinach chodzenia po sklepach wstąpiłyście na do małej kawiarni.

- Po prostu jestem zmęczona, nic się nie dzieje. Potrzebuję kawy, dużo kawy! – udawany uśmiech wychodził Ci perfekcyjne. Byłaś lepszą aktorką niż ktokolwiek mógł sadzić.

- Skoro tak mówisz – wzruszyła ramionami. Aga nigdy nie zamartwiała się stanem innych, nie trzeba było jej specjalnie przekonywać, nie dociekała. Za to ją lubiłaś, bo obawiałaś się, że w tym momencie mogłabyś wybuchnąć.

                Zamówiłyście po kubku kawy na wynos i każda z was udała się w swoją stronę.

                Jak wiele znosiłaś oglądają przez najbliższe dni obrazek szczęśliwej pary. Chciałabyś być na jej miejscu. Chciałabyś, żeby Ciebie całował, przytulał po wygranym meczu, żeby to wam znajomi niedługo życzyli wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia i dużo dzieci. Ale  nie, nie dla Ciebie było miejsce u jego boku, nie ty miałaś być szczęśliwa. Ty miałaś cierpieć. Bo ludzie mówią, że miłość jest piękna. Gówno prawda. Dla Ciebie miłość znaczyła nieprzespane noce przez łzy, dziesiątki chusteczek mokrych od słonych łez, co ranek podpuchnięte oczy. Dla Ciebie miłość była cierpieniem każdego dnia gdy widziałaś szczęście Twojego ukochanego. Twoje serce już dawno rozpadło się w drobny mak, a ty nie miałaś siły go pozbierać.

                Mała lampka oświetlała cały pokój, a ty skrupulatnie poprawiałaś kartkówki uczniów. Twój stoicki spokój przerwał dzwonek do drzwi. W całym mieszkaniu było ciemno więc udawałaś, że nikogo nie ma. Jednak gość nie dawał za wygraną. Wiedziałaś kto był tak uparty. Zeskoczyłaś z krzesła  i niechętnie otwarłaś drzwi. Za nimi stał nie kto inny jak ON z butelką Twojego ulubionego wina w dłoni. Zdziwił się na Twój widok. No tak ujrzenie Cię w nie wyjściowym stroju to rzadkość.  Ale bez żadnego, nawet najmniejszego pytania, czy słowa wparował do Twojego mieszkania. Taki miał zwyczaj.

- Co Cię tu sprowadza? – zapytałaś – wzruszył ramionami i opadł na kanapę – jestem zajęta – wskazałaś na stertę klasówek na stole.

- Widzę – nic, ale to nic sobie z tego nie zrobił. Wstał, przyniósł z kuchni korkociąg i dwa kieliszki do wina.

- Nie piję – stałaś się poniekąd obojętna na jego obecność tutaj i wróciłaś do swojej pracy. Jednak jego upartość była ogromna i po chwili postawił przed Tobą kieliszek z czerwonym napojem – mówiłam, że nie pije!

- Jezu, Gabi, wyluzuj się – położył swoje dłonie na Twoich ramionach delikatnie je masując -  jesteś spięta – Przyjmowałaś jego poczynania ze spokojem chociaż przez Twoje ciało przebiegł przyjemny dreszcz. Przymknęłaś oczy delektując się tym momentem, po chwili czułaś już jak jego usta całują  Twoją szyję, a dłonie zsuwają ramiączko bluzki i stanika.
                Wszystko szło za daleko. Energicznie podniosłaś się, a on patrzył na Ciebie zrezygnowany.

- Mówiłam, że jestem zajęta – podeszłaś do kanapy – lepiej będzie jak już pójdziesz – podałaś mu jego kurtkę –to zaszło za daleko – ostatkami sił wstrzymywałaś łzy cisnące się do Twoich oczu – lada chwila żenisz się z Agą, nie możesz jej dalej zdradzać, nie możemy się już spotykać – wstrzymałaś na chwilę oddech – Po za tym wracam do Polski – wiedziałaś, że robisz dobrze, wiedziałaś, że tak powinno być. Z czasem przywykniesz do bólu, a Jego miejsce zajmie ktoś inny.

Za tydzień spotkamy się tutaj po raz ostatni.

Mówiłam, że będzie krótko.

Nie zapomnę  czyli zapraszam na Krzysia który rusza niedługo. 

W miarę możliwości liczę na wasze komentarze. 

Anonimowi też mogą.